Opis uprawy: Kapusta brukselska
Kapusta brukselska, popularnie zwana brukselką, jest warzywem o mniejszym znaczeniu gospodarczym w porównaniu z większością warzyw kapustnych, pomimo że cechują ją duże wartości odżywcze i smakowe. Brukselka jest bogatym źródłem białka (zawiera dużo aminokwasów egzogennych), witamin, cukrów i związków mineralnych (między innymi: fosforu, wapnia oraz żelaza). Brukselkę uprawia się głównie na potrzeby rynku warzyw świeżych i przemysłu chłodniczego – jako składnik mieszanek warzywnych.
Kapusta brukselska ma średnie wymagania glebowe. Dobrze plonuje na glebach o uregulowanych stosunkach wodno–powietrznych, zasobnych w próchnicę i wapń. Optymalne pH gleby to 6,2–7,8. Ze względu na długi okres wegetacji, brukselka uprawiana jest w plonie głównym. Można ja uprawiać z rozsady lub z siewu nasion wprost do gruntu.
Optymalna temperatura wzrostu dla kapusty brukselskiej to 12°C.
W wysokiej temperaturze następuje zbyt wybujały wzrost części wegetatywnej, a tworzące się główki są luźne i miękkie.
Brukselka ma duże wymagania wodne i dobrze reaguje na nawadnianie, zwłaszcza w okresie silnego wzrostu młodych roślin i w okresie wiązania główek.
Zbiór kapusty brukselskiej przeprowadzany jest w listopadzie–grudniu. Brukselka jest wytrzymała na niską temperaturę nawet do -17 °C. Dzięki temu, podczas łagodniejszych zim, rośliny mogą pozostawać na polu nawet do stycznia–lutego, bowiem zamrażanie i rozmarzanie nie pogarsza jakości główek.
Brukselka wytwarza dużą masę zieloną, dlatego jej wymagania pokarmowe są duże, choć mniejsze w porównaniu z kapustą głowiastą.
Uprawia się ją w pierwszym (zastosowanym jesienią w dawce 30–40 t/ha) lub drugim roku po oborniku z zachowaniem maksymalnej rocznej dawki azotu – 170 kg N/ha. Bezpieczniejszym terminem jest drugi rok po oborniku, gdyż zbyt duże dawki nawozów organicznych mogą spowodować zbyt szybki wzrost i powstawanie luźnych główek.
Niezbędne jest też nawożenie mineralne, którego dawki ustalone są na podstawie analizy chemicznej gleby.
Niezależnie od doglebowego nawożenia organicznego i mineralnego, kapusta brukselska wymaga dokarmiania dolistnego.
Ta forma dostarczania składników pokarmowych jest niezbędna zwłaszcza w niesprzyjających warunkach uprawowych, a także dla poprawy jakości i trwałości główek.
W praktyce ogrodniczej bardzo przydatny jest PROGRAM DOKARMIANIA uwzgledniający standardowe wymagania pokarmowe kapusty brukselskiej i zapewniający dostarczenie niezbędnych składników pokarmowych w kolejnych fazach rozwojowych.
Kapusta brukselska ma średnie wymagania glebowe. Dobrze plonuje na glebach o uregulowanych stosunkach wodno–powietrznych, zasobnych w próchnicę i wapń. Optymalne pH gleby to 6,2–7,8. Ze względu na długi okres wegetacji, brukselka uprawiana jest w plonie głównym. Można ja uprawiać z rozsady lub z siewu nasion wprost do gruntu.
Optymalna temperatura wzrostu dla kapusty brukselskiej to 12°C.
W wysokiej temperaturze następuje zbyt wybujały wzrost części wegetatywnej, a tworzące się główki są luźne i miękkie.
Brukselka ma duże wymagania wodne i dobrze reaguje na nawadnianie, zwłaszcza w okresie silnego wzrostu młodych roślin i w okresie wiązania główek.
Zbiór kapusty brukselskiej przeprowadzany jest w listopadzie–grudniu. Brukselka jest wytrzymała na niską temperaturę nawet do -17 °C. Dzięki temu, podczas łagodniejszych zim, rośliny mogą pozostawać na polu nawet do stycznia–lutego, bowiem zamrażanie i rozmarzanie nie pogarsza jakości główek.
Brukselka wytwarza dużą masę zieloną, dlatego jej wymagania pokarmowe są duże, choć mniejsze w porównaniu z kapustą głowiastą.
Uprawia się ją w pierwszym (zastosowanym jesienią w dawce 30–40 t/ha) lub drugim roku po oborniku z zachowaniem maksymalnej rocznej dawki azotu – 170 kg N/ha. Bezpieczniejszym terminem jest drugi rok po oborniku, gdyż zbyt duże dawki nawozów organicznych mogą spowodować zbyt szybki wzrost i powstawanie luźnych główek.
Niezbędne jest też nawożenie mineralne, którego dawki ustalone są na podstawie analizy chemicznej gleby.
Niezależnie od doglebowego nawożenia organicznego i mineralnego, kapusta brukselska wymaga dokarmiania dolistnego.
Ta forma dostarczania składników pokarmowych jest niezbędna zwłaszcza w niesprzyjających warunkach uprawowych, a także dla poprawy jakości i trwałości główek.
W praktyce ogrodniczej bardzo przydatny jest PROGRAM DOKARMIANIA uwzgledniający standardowe wymagania pokarmowe kapusty brukselskiej i zapewniający dostarczenie niezbędnych składników pokarmowych w kolejnych fazach rozwojowych.
- We wczesnych fazach rozwoju, po przyjęciu się rozsady, dostarczony dolistnie fosfor jest wykorzystywany m.in. do budowy systemu korzeniowego (PLONVIT PHOSPHO).
- Podczas intensywnego wzrostu młode rośliny wymagają wzmocnienia azotem (PLONVIT NITRO), a także kompleksowego odżywienia (PLONVIT OPTY).
- Przed oraz w trakcie formowania główek, rośliny wymagają bardzo dobrego odżywienia potasem (PLONVIT KALI) i wapniem (OPYCAL, WAPNOVIT TURBO).
- Ważną rolę odgrywają także magnez i siarka (MIKROKOMPLEX) oraz mikroelementy, a zwłaszcza bor (BORMAX lub BORMAX TURBO), molibden (MIKROVIT MOLIBDEN) oraz mangan (MIKROCHELAT Mn-13 lub MIKROVIT MANGAN) i żelazo (MIKROCHELAT Fe-13 lub MIKROVIT ŻELAZO).