Kapusta głowiasta biała to jeden z najpowszechniej uprawianych w Polsce gatunków warzyw.
Najważniejsze parametry jakościowe kapusty głowiastej białej to:
- duża masa główek
- odporność główek na pękanie
- cienkie, chrupkie liście
- odporność liści na brunatnienie brzegów
- właściwy i typowy dla odmiany skład chemiczny – zawartość witaminy C i cukrów (warunkują przydatność kapusty do kiszenia)
- wysoka sucha masa główek w czasie zbioru
- długotrwałe zachowywanie białej barwy po szatkowaniu i kwaszeniu
- niska zawartość związków szkodliwych dla zdrowia (np. azotany, metale ciężkie, pozostałości ś.o.r.).
Kapustę głowiastą białą można uprawiać z rozsady lub z siewu nasion wprost na pole (najczęściej uprawiana jest z rozsady).
Najodpowiedniejsze do uprawy są gleby dostatecznie żyzne i odpowiednio wilgotne o dość wysokim pH (6,2–7,0).
Najlepiej rośnie i plonuje w warunkach umiarkowanej temperatury powietrza 15–20°C. Jest gatunkiem dość odpornym na przymrozki (zarówno młode, zahartowane rośliny, jak i dorośnięte główki), natomiast w temperaturze powyżej 30°C, kapusta nie zwija główki.
Kapusta zaliczana jest do grupy warzyw o dużych wymaganiach wodnych. Niedobór wody podczas długotrwałej suszy i upałów hamuje wzrost kapusty w każdym okresie wegetacji, ale jej potrzeby wodne są największe w okresie od fazy zawiązywania główek do zbiorów.
W tym okresie niekorzystne dla wzrostu roślin i ich plonowania są także zbyt duże wahania wilgotności gleby, które mogą być przyczyną pękania główek.
Bardzo szkodliwy jest również nadmiar wody w glebie i wysoki poziom wody gruntowej (nadmiar wody w glebie, sprzyja m.in. występowaniu kiły kapusty).
Ze względu na długość okresu wegetacji (ilość dni od posadzenia rozsady do zbioru) odmiany kapusty białej podzielono na cztery grupy:
- wczesne – krótki okres wegetacji 60–90 dni
- średnio wczesne – okres wegetacji 100–120 dni
- średnio późne – okres wegetacji 130–140 dni
- późne – okres wegetacji 145–160 dni.
Odmianę należy dobrać odpowiednio do przeznaczenia główek. Na rynek warzyw świeżych (wiosna, lato) – najlepsze są odmiany wczesne i średnio wczesne, natomiast do kwaszenia i do przetwórstwa – odmiany średnio późne i późne, a do przechowywania najlepsze są odmiany późne. Kapusta głowiasta biała, jako roślina wytwarzająca dużą masę wegetatywną, należy do warzyw o dużych wymaganiach pokarmowych. Bardzo korzystnie reaguje na nawożenie organiczne (obornik, kompost lub nawozy zielone). Do uzyskania wysokich plonów, konieczne jest uzupełnienie nawożenia organicznego nawozami mineralnymi.
Niezależnie od doglebowego nawożenia organicznego i mineralnego, kapusta wymaga dokarmiania dolistnego.
Ta forma dostarczania składników pokarmowych jest niezbędna zwłaszcza w niesprzyjających warunkach uprawowych, a także dla poprawy jakości i zdolności przechowalniczej główek.
W praktyce ogrodniczej bardzo przydatny jest PROGRAM DOKARMIANIA DOLISTNEGO, uwzgledniający standardowe wymagania pokarmowe kapusty i zapewniający dostarczenie niezbędnych składników pokarmowych w kolejnych fazach rozwojowych.
- We wczesnych fazach rozwoju młodych roślin (po przyjęciu się rozsady), dostarczony dolistnie fosfor (PLONVIT® PHOSPHO) wspomaga budowę systemu korzeniowego.
- W okresie intensywnego rozwoju liści, kapusta wymaga zbilansowanego dokarmiania nawozami NPK z mikroelementami (PLONVIT® OPTY), a przed rozpoczęciem tworzenia się główek – wzmocnienia azotem (PLONVIT® NITRO).
- W okresie formowania się główek, wskazane jest kilkakrotne dolistne dokarmianie roślin potasem (PLONVIT® KALI) i wapniem (OPTYCAL® lub WAPNOVIT® TURBO).
- Ważną rolę w nawożeniu kapusty odgrywają także magnez i siarka (MIKROKOMPLEX™) oraz mikroelementy, a zwłaszcza bor (BORMAX® lub BORMAX® TURBO), molibden (MIKROVIT® MOLIBDEN) oraz intensyfikujący fotosyntezę mangan (MIKROCHELAT™ Mn-13 lub MIKROVIT® MANGAN).
Dodatkowo przewidziano zastosowanie stymulatorów TYTANIT® i OPTYSIL®, w celu intensyfikacji fotosyntezy i pobierania składników pokarmowych oraz zwiększenia odporności roślin na niesprzyjające warunki uprawy.
Prawidłowo zastosowane nawożenie dolistne może zmniejszyć skłonność główek do pękania, zwiększyć plon ogólny i handlowy, a także poprawić trwałość przechowalniczą główek. Wpływa także korzystnie na zawartość cukrów i witaminy C w główkach.
