Kapusta głowiasta czerwona, jak wszystkie kapusty, ma wysoką wartość odżywczą, a dzięki wysokiej zawartości antocyjanów odznacza się także dużymi właściwościami antyoksydacyjnymi (przeciwdziała powstawaniu wolnych rodników i niszczy je).
Jest mniej popularna od kapusty głowiastej białej i uprawiana na mniejszą skalę.
Gatunek ten tworzy mniejsze główki niż kapusta głowiasta biała, a ze względu na zawartość antocyjanowego barwnika, liście mają zabarwienie ciemnoczerwone, fioletowe lub fioletowozielone.
Intensywność zabarwienia zależy od pH soku komórkowego i jest zależna od odmiany, stanowiska, nawożenia itd. Zmienia się ono również wewnątrz główki, co widoczne jest na jej przekroju – im bliżej środka tym intensywność barwy słabsza.
Kapusta głowiasta czerwona ma zbliżone wymagania do kapusty głowiastej białej. Wymaga jednak gleb żyźniejszych i zasobniejszych
w próchnicę ze względu na większą wrażliwość na suszę.
W jej uprawie niekorzystne są nawet krótkotrwałe niedobory wody w glebie.
Uprawiana jest z rozsady, najczęściej na zbiór letni i jesienny.
Do uzyskania wysokich plonów, kapusta głowiasta czerwona wymaga nawożenia obornikiem w ilości 30–40 t/ha lub kompostem w ilości 40–60 t/ha (z zachowaniem maksymalnej rocznej dawki azotu – 170 kg N/ha) oraz stosowania nawozów mineralnych. Zbyt wysokie nawożenie azotem pogarsza parametry jakościowe wszystkich warzyw, a u kapusty głowiastej czerwonej dodatkowo negatywnie wpływa na jej wybarwienie.
Cechą wyróżniająca dla kapusty głowiastej czerwonej jest jej zwiększone zapotrzebowanie na potas, który oprócz tego że wpływa na wielkość plonu, to zwiększa intensywność wybarwienia liści.
Ważne są także mikroelementy, których niedobór pogarsza jakość kapusty, w tym także jej wybarwienie.
Terminy stosowania nawożenia doglebowego są analogiczne jak dla kapusty głowiastej białej, również program dokarmiania dolistnego jest bardzo podobny.
